Aχαρτογράφητες καρδιές,

γεωγραφίες προσώπου,

κλειστά μάτια,

θέατρο ονείρων

κι εκείνο το λουλουδάκι στο σεντόνι της γιαγιάς,

την βραδιά που δεν το περίμεναν ότι θα κοιμηθούν μαζί.

(Μέλια Πουρή)



 

 

#20

Ήσουν καλυμμένος από φύλλα
και κανείς δεν έβλεπε που τα σπλάχνα σου πέτρωναν σιγά σιγά και γίνονταν βότσαλα.

Και η ανταύγεια του νερού έπεφτε πάνω τους

καθώς βρίσκονταν στο σημείο που αρχίζουν τα παιδιά να μην πατώνουν και η πλώρη της βάρκας κάθεται με έναν υπόκωφο ήχο.

Εκεί είχαν πετρώσει τα σπλάχνα σου κι αναπαύονταν στην ακινησία ενώ εσύ ακόμα έβαζες αντηλιακό να μην καεί το δέρμα.

Αλλά ήταν μάταιο, γιατί το πρόσωπο δάκρυζε μόνο πίσω απ' την περικεφαλαία.
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

#19

 

#18

 

 

 

#17

Ελαφένιο αγγελάκι σε φυλάει,
κρατάς βαλσαμωμένο μέλλον
καθώς τα δάχτυλά σου αργά αγγίζουν το ύφασμα,
τις πετσέτες, την άμμο, επιστρέφοντας στο ρυθμό της γέννησής σου.
Κι η σιωπή μόνο σιωπή δεν είναι.
Και η τύφλωση, σε ενώνει με το σύμπαν.
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

#16

Το μικρό κορίτσι έτεινε τα αρνητικά του φιλμ
προς τον ήλιο προσπαθώντας να δει μέσα τους.
Όλη την ημέρα αυτό το παιχνίδι.
Χρόνια μετά είχαν να λένε για την σιωπή της
και για το διεισδυτικό της βλέμμα κάρβουνο.
(Μέλια Πουρή)

 

#15

Έκπτωτος άγγελος, λεπρός.
Με συντροφιά μόνο τις τροχιές των πουλιών.
Άλλα θα τον χαιρετήσουνε κι άλλα θα περιμένουν να τον φάνε.
Όμως, σκέφτηκε, το χέρι μου μπορεί ακόμα να χαιδεψει το χώμα.
Και κρατήθηκε στη ζωή όπως κρατιούνται τα παιδιά από μια αγκαλιά μπαλόνια με ήλιο.
Και γιατρεύτηκε, όπως πετάνε τα παιδιά.
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

#14

Έσκυψες το κεφάλι,
ουρά στα σκέλια,
ψυχή κι αυτή.
Τα χέρια σου σε ένα φλαμένκο,
αγαπάνε και δίνονται χωρίς να σε ρωτάνε.
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

#13

Ο Διογένης κράτησε τα ξυλάκια του Κομφούκιου και προσπάθησε να φάει.
Το φάντασμα χαμογέλασε
 κι ένα ηδονικό μυρμήγκιασμα ξεκίνησε απ' τα πέλματα κι ανέβαινε...
η χρονομηχανή είναι μέσα μας.
(Μέλια Πουρή)

 

 

#12

Κι όταν τόλμησε να ανοίξει το στόμα της, γκρεμίστηκε ήδη ο πρώτος φθόγγος.
Τόσα βράδια περίμενε κι έπειτα όλα έγιναν λάθος:δεν έχει κύματα εκεί,
και τα βράχια ακονισμένα σου έσκιζαν τα πέλματα και όλα της τα λόγια ακούγονταν λες και τα διάβαζε απο οθόνη, λες και μιλούσε ξένος.
(Ίσως νά 'ταν κι αυτός ο ξένος που κάνει την αλήθεια να φαίνεται ψέμα,
για να την φυλάξει από όσους δεν διανοούνται την ομορφιά της.)
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

#11

Κόμπος στο λαιμό που τον κρατάς στο χέρι σαν χαρτάκι τσιγάρου,
να τον χαιδέψεις, να του βάλεις καπνό, να τον σαλιώσεις και να τον ανάψεις.
Να εκτονωθεί σε ρουφηξιές γρήγορες κι εκπνοές αργές.
Κι έτσι πέρασε κι εκείνη η μέρα του καυγά.
(Μέλια Πουρή)

 

 

#10

"έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;
κι εκείνη είχε ήδη υπολογισμένα τα πάντα,
πως θά 'παιρνε το κότερο
και θα του άφηνε τη βόλτα"

 

 

 

 

Της διηγούνταν ιστορίες από τα ταξίδια του (οι μισές ψέματα), είχε μια περίεργη λάμψη στα μάτια του κι ένα ρίγος, ένα φύσημα στις άκρες των μακριών μαλλιών του, όπως όσοι κρατάνε την καρδιά τους μην τους φύγει. Κι εκείνη τον κοίταζε με το αινιγματικό χαμόγελο της Κόρης, ακίνητη ώρες πολλές κι από την πλάτη της και το πίσω μερος του κεφαλιού άπλωνε τα διάφανα μεδουσένια πλοκάμια της προς την μεριά του. Τα τρεμόπαιξε λίγο πριν τον αγγίξει - σε αντίθεση με τα ατάραχα βλέφαρα - και μεμιάς τον είχε γονατιστό στην ποδιά της κι η καρδιά πρώτη φορά ήταν στη θέση της.

(Μέλια Πουρή)

 

#9

Ήταν εκείνη η Άρτεμις που ανέπνεε από το μέτωπο και καθάριζαν οι σκέψεις.
Τις διάβαζες όλες στα μάτια της.
Λέξη καμιά.
Είχαν πατήσει τα σπλάχνα της δεινόσαυροι
και όσο ριχνόταν στα νερά,
τόσο από τα ξεχασμένα κύτταρα φύτρωναν γεράνια μέσα στις φυσαλίδες του νυχτερινού μπάνιου.
Ο χρυσός σταυρός, σού 'πεσε μές στα περιβόλια.
"Πές μου ότι μ' αγαπάς".
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

#8

Έσκασαν μύτη κι οι δύο με πουκάμισα το δεύτερο βράδυ,
στο πρώτο ραντεβού εκείνος φόραγε φανέλα με το 7.
Κι όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες των πρώτων συναντήσεων
και των στίξεων του δέρματος αιωρούνταν στο σύμπαν τους
σαν εξαπτέρυγα που κρατάνε τσίλιες μην έρθει ξένο βέλος.
(Μέλια Πουρή)

 

#7

Το νερό στάθηκε στον ώμο σου,
σαν να υπήρχε η στάμνα.
Μα η αλήθεια ήταν πως στεκόταν μόνο μες στις παλάμες
και στην πλάτη σου
και ξεχώριζε απ' όλο τον ποταμό επειδή το αγαπούσες.
(Μέλια Πουρή)

#6

Αχ, οι μικρές μπουκλίτσες του αυχένα,
την ώρα που στεγνώνεις ως να φανεί το αλάτι.
Στάζουν τότε στην πλάτη μας, τα όπλα, σφυριά, δρεπάνια, κατσαβίδια,
μέχρι και μπαστούνια του γκολφ.
 Όλα αυτά που θα εξημερώσουν τον έρωτα μέχρι θανάτου.
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

 

 

 

Κρατάς ψαλίδι, είμαι το χαρτί

και παίζουμε παιχνίδι χωρίς να ξέρουμε που θα βγει.
Ορίζεις κανόνες γεμάτους εξαιρέσεις...
Αν γίνω πέτρα θα θέλεις;

 

 

 

 

 

#5

Πάνω στο πλακόστρωτο,
η μια χούφτα πιάνει τον χρόνο
κι η άλλη τον ρίχνει στην κλεψύδρα.
Κι από την άκρη της, τα βότσαλα ένα ένα,
γυαλιστερά ανάμεσα απ' τα χείλη πετάγονται.
Αφήσανε στα δόντια σου μια αίσθηση τριγμού,
κλείνει το ένα σου μάτι,
κλείνεις τ' αυτιά
κι αισθάνεσαι μόνο από τις απολήξεις των μαλλιών τον χρόνο.
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

#4

Όσα βιβλία κι αν διάβασε,
όσες μουσικές κι αν ήρθαν,
ένας σκορπιός του δάγκωνε το χέρι μες στην τσέπη,
όπου το 'χε βάλει για προστασία απο πεθαμένες χειραψίες,
το κεντρί στο κέντρο της παλάμης,
το φάρμακο για τα φιλιά που δεν πήρε.
(Μέλια Πουρή)

 

#3

Ο Ποσειδών είχε βγάλει ουρά ψαριού
και η σειρήνα πίστεψε πως βρήκε αρσενικό που να της μοιάζει,

Πάνω στα λέπια και των δυο τους σχηματίζονταν αχνά οι ήπειροι

και έχαιναν τα αχαρτογράφητα ρήγματα του ωκεανού.

 

Τους είδα σαν φαντάσματα κι όσο κράτησα τα βλέφαρα ακίνητα.

Στην πρώτη κίνηση το φιλί τους είχε χαθεί απ' τα μάτια.

 (Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

 

#2

Χτένιζε την άρπα με τα δάχτυλα και τα μαλλιά με την χτένα.
Ώσπου μια νύχτα άρχισε να χτενίζει την ξαπλωμένη άρπα με τα μαλλιά της
και να παίζει την χτένα με τις άκρες των νυχιών.
Τον ήχο ακούγαν μόνο τα δελφίνια....
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

#1

Τον συναντούσε μόνο στο βυθό.
Έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και κατέβαινε στα φύκια.
Κι εκείνος κράταγε στα δάχτυλα μικρές φυσαλίδες οξυγόνου
και τις κέρναγε στο στόμα για να κρατήσει κι άλλο η συντροφιά του πλάσματος από τον έξω κόσμο.
(Μέλια Πουρή)

 

 

H Εισαγωγή της Έκθεσης / The Introduction for the Εxhibition

Η άλλη οπτική

Η έκθεση των σχεδίων είναι η έκφραση μιας άλλης οπτικής. Μέρος της μεταμοντέρνας κοινωνίας μας η ακριτική Αστυπάλαια έγινε η πηγή έμπνευσης για τα έργα που παρουσιάζονται. Έργα χωρίς αυστηρές γραμμές, χωρίς πρότερους προσδιορισμούς, έργα ατελή και διαδραστικά που ολοκληρώνονται μόνο μέσα από την άλλη οπτική, από την κάθε ερμηνεία του κάθε θεατή, από το βλέμμα και τη σκέψη.  

Ο κατακερματισμός των ταυτοτήτων μας, οι ψηφίδες της ψυχής μας, η υπαρξιακή αγωνία, η ανάγκη για επικοινωνία, η μοναξιά, οι προσδοκίες ως προσωπικές ποιότητες αλλά και κοινωνικοπολιτική θέαση ανιχνεύονται στα σχέδια. Σχέδια που γεννούν αφηρημένα και αφαιρετικά σχόλια και πολλαπλές ερμηνείες. Σχέδια που προκλήθηκαν από την άλλη οπτική της Αστυπάλαιας, των ανθρώπων και των τοπίων, του ανέμου. 

Δημιουργός ο Μανώλη Γιάνναρος. Ο Μανώλης μεγάλωσε στην Αστυπάλαια, σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Σήμερα ζει στην Αστυπάλαια και αλλού και ασχολείται με τη μουσική και την καλλιτεχνική δημιουργία σε ποικίλες εκφάνσεις της, όπως σχέδιο, φωτογραφία, κόμιξ. Είναι αυτοδίδακτος και ταλαντούχος έχοντας αναπτύξει μόνος τη συγκεκριμένη προσωπική τεχνική σχεδίου. Η παρούσα συλλογή είναι έργα που σχεδιάστηκαν με σκοπό να παρουσιαστούν στο κοινό και τους επισκέπτες της Αστυπάλαιας σε αυτή την πρώτη προσωπική έκθεση του Μανώλη Γιάνναρου. Μια πρώτη ανάγνωση των έργων επιχειρεί η Μέλια Πουρή. Η συνέχεια δική σας με ένα ανυπόμονο και πολυσέλιδο βιβλίο επισκεπτών…

 Ευδοκία Σακκά

The other view

This exposition expresses the Other View. Part of the postmodern society the border island of Astypalaia becomes the source of inspiration for the exposed pieces. Pieces without strict lines, neither pre-definitions, interactive and incomplete pieces; they only fulfill their meaning depending on perceptions and the thought(s) of the public.

Our fragmented identities, the bits of our souls, the anxiety of existence, the need for communication, loneliness and expectations as personal qualities and sociopolitical views as well are traced in this work; pieces which influence some minimal yet abstract comments and multiple interpretations. Pieces challenged by the Other View of Astypalaia, the landscape and the people, the wind.

Manolis Giannaros is the artist. Manolis grew up in Astypalaia and studied sociology at Panteion University of Athens. Today he lives in the island and elsewhere; he loves creative art in many forms, such as music, sketches, photography and comics. Manolis is self-trained and talented; he developed his own special drawing technique. The present collection includes sketches produced specifically for this exposition, in order to be introduced to the visitors of Astypalaia and the public in general. This is his first personal exposition. Melia Pouri attempted the first interpretation, sort of. Please keep on in our impatient guests’ book…   

 

Evdokia Sakka

Υποτιθέμενη Διαδρομή

Οι ευκαιρίες είναι βάσανα που θέλεις να διώξεις μακρυά.
Δεν αντιλαμβάνεσαι την υποτιθέμενη διαδρομή
και διαταράσσεις ακόμα περισσότερο κάθε πιθανή επιπλοκή.
Μένεις αμέτοχος (;), μόνο να παρατηρείς.
Αποδέχεσαι αυτά που ακούς
όμως δεν τα υιοθετείς.
Πώς θες επιτέλους να εξελιχθείς; Θα χαθείς!

Ταξιδιάρικη Λύτρωση

Δεν υπάρχουν ατμοσφαιρικές μελωδίες στον αέρα,
ούτε φουρτουνιασμένες εικόνες στο μυαλό σου.
Αλίμονο αν δώσεις σημασία στις κατεργαριές
με τις οποίες έχεις επιβαρυνθεί.
Έχεις βρει την πορεία που έψαχνες εδώ και καιρό,
γι' αυτό και η φυγή δε θα σου εξασφαλίσει
την ταξιδιάρικη λύτρωση.
Όνειρα, ψευδαισθήσεις, φαντασιώσεις
και μια αυθεντική ζωή γεμάτη συγκινήσεις.
Όλα όσα περιμένεις ν' αποκτήσεις σε περιμένουν
πίσω από μια ειρωνικά κλειδωμένη πόρτα.
Είναι μια ζωή για να ζεις!

Απραξία

Είναι αναγκαίο να διαφύγεις απ' την απραξία που σε ξεσκίζει
και να εξαντλήσεις τον εαυτό σου στη δημιουργία.
Όμως εσύ συνεχίζεις τα ίδια και τα ίδια.
Πραγματώνεις τα όνειρα σου σε απατηλές εμπνεύσεις
και προσπαθείς να εκπληρώσεις πλασματικές ιδέες.
Και όσο σε πιέζουν οι αγαπημένοι σου ν' αλλάξεις
τόσο το μυαλό σου συνεχίζει να συντρίβεται σε κομμάτια ανιαρά και δυσάρεστα.
Συνέχισε έτσι και δε θ' αργήσεις να εξαφανιστείς
στη βλακεία που έχεις θεμελιώσει!

(Α) διάκοπές - Επιθυμίες

Συμπεριφέρεσαι απλοϊκά ενώ αδυνατείς να καταλάβεις το απλό.
Οι μικρές απολαύσεις μοιάζουν παράδεισος
και οι διακοπές σου διεκδικούν μια αδύναμη επιθυμία.
Η φρόνιμη λογική οδηγεί σε σταθερό σημείο αναφοράς
και οι αναμνήσεις αποδιώχνουν κάθετι καινούριο.
Τίποτα δε μοιάζει ευδιάκριτο, φανερό και χειροπιαστό.
Μόνο ένας διακαής πόθος να ξεπεράσεις τον αντίπαλο εαυτό σου.

Αναπάντεχος Καπνιστής

Αναγέννηση

Διαλογισμός

Σκέφτομαι πως πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι!

Μεταμόρφωση