#17

Ελαφένιο αγγελάκι σε φυλάει,
κρατάς βαλσαμωμένο μέλλον
καθώς τα δάχτυλά σου αργά αγγίζουν το ύφασμα,
τις πετσέτες, την άμμο, επιστρέφοντας στο ρυθμό της γέννησής σου.
Κι η σιωπή μόνο σιωπή δεν είναι.
Και η τύφλωση, σε ενώνει με το σύμπαν.
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

#16

Το μικρό κορίτσι έτεινε τα αρνητικά του φιλμ
προς τον ήλιο προσπαθώντας να δει μέσα τους.
Όλη την ημέρα αυτό το παιχνίδι.
Χρόνια μετά είχαν να λένε για την σιωπή της
και για το διεισδυτικό της βλέμμα κάρβουνο.
(Μέλια Πουρή)

 

#15

Έκπτωτος άγγελος, λεπρός.
Με συντροφιά μόνο τις τροχιές των πουλιών.
Άλλα θα τον χαιρετήσουνε κι άλλα θα περιμένουν να τον φάνε.
Όμως, σκέφτηκε, το χέρι μου μπορεί ακόμα να χαιδεψει το χώμα.
Και κρατήθηκε στη ζωή όπως κρατιούνται τα παιδιά από μια αγκαλιά μπαλόνια με ήλιο.
Και γιατρεύτηκε, όπως πετάνε τα παιδιά.
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

#14

Έσκυψες το κεφάλι,
ουρά στα σκέλια,
ψυχή κι αυτή.
Τα χέρια σου σε ένα φλαμένκο,
αγαπάνε και δίνονται χωρίς να σε ρωτάνε.
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

#13

Ο Διογένης κράτησε τα ξυλάκια του Κομφούκιου και προσπάθησε να φάει.
Το φάντασμα χαμογέλασε
 κι ένα ηδονικό μυρμήγκιασμα ξεκίνησε απ' τα πέλματα κι ανέβαινε...
η χρονομηχανή είναι μέσα μας.
(Μέλια Πουρή)

 

 

#12

Κι όταν τόλμησε να ανοίξει το στόμα της, γκρεμίστηκε ήδη ο πρώτος φθόγγος.
Τόσα βράδια περίμενε κι έπειτα όλα έγιναν λάθος:δεν έχει κύματα εκεί,
και τα βράχια ακονισμένα σου έσκιζαν τα πέλματα και όλα της τα λόγια ακούγονταν λες και τα διάβαζε απο οθόνη, λες και μιλούσε ξένος.
(Ίσως νά 'ταν κι αυτός ο ξένος που κάνει την αλήθεια να φαίνεται ψέμα,
για να την φυλάξει από όσους δεν διανοούνται την ομορφιά της.)
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

#11

Κόμπος στο λαιμό που τον κρατάς στο χέρι σαν χαρτάκι τσιγάρου,
να τον χαιδέψεις, να του βάλεις καπνό, να τον σαλιώσεις και να τον ανάψεις.
Να εκτονωθεί σε ρουφηξιές γρήγορες κι εκπνοές αργές.
Κι έτσι πέρασε κι εκείνη η μέρα του καυγά.
(Μέλια Πουρή)