#20

Ήσουν καλυμμένος από φύλλα
και κανείς δεν έβλεπε που τα σπλάχνα σου πέτρωναν σιγά σιγά και γίνονταν βότσαλα.

Και η ανταύγεια του νερού έπεφτε πάνω τους

καθώς βρίσκονταν στο σημείο που αρχίζουν τα παιδιά να μην πατώνουν και η πλώρη της βάρκας κάθεται με έναν υπόκωφο ήχο.

Εκεί είχαν πετρώσει τα σπλάχνα σου κι αναπαύονταν στην ακινησία ενώ εσύ ακόμα έβαζες αντηλιακό να μην καεί το δέρμα.

Αλλά ήταν μάταιο, γιατί το πρόσωπο δάκρυζε μόνο πίσω απ' την περικεφαλαία.
(Μέλια Πουρή)