#10

"έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;
κι εκείνη είχε ήδη υπολογισμένα τα πάντα,
πως θά 'παιρνε το κότερο
και θα του άφηνε τη βόλτα"

 

 

 

 

Της διηγούνταν ιστορίες από τα ταξίδια του (οι μισές ψέματα), είχε μια περίεργη λάμψη στα μάτια του κι ένα ρίγος, ένα φύσημα στις άκρες των μακριών μαλλιών του, όπως όσοι κρατάνε την καρδιά τους μην τους φύγει. Κι εκείνη τον κοίταζε με το αινιγματικό χαμόγελο της Κόρης, ακίνητη ώρες πολλές κι από την πλάτη της και το πίσω μερος του κεφαλιού άπλωνε τα διάφανα μεδουσένια πλοκάμια της προς την μεριά του. Τα τρεμόπαιξε λίγο πριν τον αγγίξει - σε αντίθεση με τα ατάραχα βλέφαρα - και μεμιάς τον είχε γονατιστό στην ποδιά της κι η καρδιά πρώτη φορά ήταν στη θέση της.

(Μέλια Πουρή)