#10

"έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;
κι εκείνη είχε ήδη υπολογισμένα τα πάντα,
πως θά 'παιρνε το κότερο
και θα του άφηνε τη βόλτα"

 

 

 

 

Της διηγούνταν ιστορίες από τα ταξίδια του (οι μισές ψέματα), είχε μια περίεργη λάμψη στα μάτια του κι ένα ρίγος, ένα φύσημα στις άκρες των μακριών μαλλιών του, όπως όσοι κρατάνε την καρδιά τους μην τους φύγει. Κι εκείνη τον κοίταζε με το αινιγματικό χαμόγελο της Κόρης, ακίνητη ώρες πολλές κι από την πλάτη της και το πίσω μερος του κεφαλιού άπλωνε τα διάφανα μεδουσένια πλοκάμια της προς την μεριά του. Τα τρεμόπαιξε λίγο πριν τον αγγίξει - σε αντίθεση με τα ατάραχα βλέφαρα - και μεμιάς τον είχε γονατιστό στην ποδιά της κι η καρδιά πρώτη φορά ήταν στη θέση της.

(Μέλια Πουρή)

 

#9

Ήταν εκείνη η Άρτεμις που ανέπνεε από το μέτωπο και καθάριζαν οι σκέψεις.
Τις διάβαζες όλες στα μάτια της.
Λέξη καμιά.
Είχαν πατήσει τα σπλάχνα της δεινόσαυροι
και όσο ριχνόταν στα νερά,
τόσο από τα ξεχασμένα κύτταρα φύτρωναν γεράνια μέσα στις φυσαλίδες του νυχτερινού μπάνιου.
Ο χρυσός σταυρός, σού 'πεσε μές στα περιβόλια.
"Πές μου ότι μ' αγαπάς".
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

#8

Έσκασαν μύτη κι οι δύο με πουκάμισα το δεύτερο βράδυ,
στο πρώτο ραντεβού εκείνος φόραγε φανέλα με το 7.
Κι όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες των πρώτων συναντήσεων
και των στίξεων του δέρματος αιωρούνταν στο σύμπαν τους
σαν εξαπτέρυγα που κρατάνε τσίλιες μην έρθει ξένο βέλος.
(Μέλια Πουρή)

 

#7

Το νερό στάθηκε στον ώμο σου,
σαν να υπήρχε η στάμνα.
Μα η αλήθεια ήταν πως στεκόταν μόνο μες στις παλάμες
και στην πλάτη σου
και ξεχώριζε απ' όλο τον ποταμό επειδή το αγαπούσες.
(Μέλια Πουρή)

#6

Αχ, οι μικρές μπουκλίτσες του αυχένα,
την ώρα που στεγνώνεις ως να φανεί το αλάτι.
Στάζουν τότε στην πλάτη μας, τα όπλα, σφυριά, δρεπάνια, κατσαβίδια,
μέχρι και μπαστούνια του γκολφ.
 Όλα αυτά που θα εξημερώσουν τον έρωτα μέχρι θανάτου.
(Μέλια Πουρή)

 

 

 

 

 

 

 

Κρατάς ψαλίδι, είμαι το χαρτί

και παίζουμε παιχνίδι χωρίς να ξέρουμε που θα βγει.
Ορίζεις κανόνες γεμάτους εξαιρέσεις...
Αν γίνω πέτρα θα θέλεις;

 

 

 

 

 

#5

Πάνω στο πλακόστρωτο,
η μια χούφτα πιάνει τον χρόνο
κι η άλλη τον ρίχνει στην κλεψύδρα.
Κι από την άκρη της, τα βότσαλα ένα ένα,
γυαλιστερά ανάμεσα απ' τα χείλη πετάγονται.
Αφήσανε στα δόντια σου μια αίσθηση τριγμού,
κλείνει το ένα σου μάτι,
κλείνεις τ' αυτιά
κι αισθάνεσαι μόνο από τις απολήξεις των μαλλιών τον χρόνο.
(Μέλια Πουρή)