Μετά τους νεωτερικούς χρόνους (από την Αναγέννηση μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο) την εποχή μας την αποκαλούν μετα-μοντέρνα. Ως συνώνυμα των μετα-μοντέρνων καιρών, καταγράφονται η αποδόμηση και η από-ιεροποίηση της πρότερης ιστορίας και αφήγησης, η εκλογίκευση και η εγκεφαλικότητα, η μεγιστοποίηση και η ψυχρότητα, το ‘απάνθρωπο’ και ο σύγχρονος παραλογισμός. Αυτά ανήκουν στην πολιτισμική λογική του ύστερου καπιταλισμού…
Η έκθεση των σχεδίων μάς υποχρεώνει να επισκεφθούμε, και πάλι, με λειτουργικότερο τρόπο τα χαρακτηριστικά του μεταμοντέρνου: την αποδιάρθρωση της συμβατικής δομής, την ελλειπτικότητα στην απόδοση, την αποδόμηση της νευτώνειας οργάνωσης. Συγχρόνως, στα έργα αναφαίνεται η, επίσης, βαθύτατη μεταμοντέρνα επιταγή: η εκ νέου αναδόμηση της φόρμας και του χώρου με πρωτοπόρο τρόπο-μη παραδοσιακό• η υποκειμενική αντίληψη των μορφών και, τελικά, των όντων• η αίσθηση μιας γραμμής κατατεμαχισμένης, αλλά πλούσιας• η ατομική αγωνία για έκφραση και δημιουργία... Πρόθεση των σχεδίων, λοιπόν, δεν είναι να μας προσφέρουν την πραγματικότητα. Μόνο υπαινιγμούς για εκείνο το νοητό, που δεν μπορεί να αναπαρασταθεί ως όλον.
Μην προσεγγίσετε τα έργα με την παραδοσιακή ανάγνωση: δείτε τα σαν μαρτυρία στο δυναμικό ‘καινούργιο’ ύφος των καιρών μας. Δείτε την παράδοξη, περίπλοκη και απρόσμενη φόρμα με την οποία ξεδιπλώνονται οι μορφές, τη δουλεμένη σύνθεση στις γραμμές και τους όγκους, το ανάπτυγμα μιας αισθητικής ιδιαίτερης, πολύ προσωπικής, επίμονης και έντονης… Την ίδια αισθητική παρακολουθεί και ο λόγος: ό,τι βλέπουμε οπτικά έχει ντυθεί με ποιητική γραφή, λυρική αν και μη ρεαλιστική. Έτσι, Λόγος και Εικόνα συνδέονται αρμονικά.
‘Kαλό ταξίδι’, λοιπόν, σε αυτήν την εικαστική περιήγηση.
Αγ. Μαρκάτη, πανεπιστημιακός
After modern times (from Renaissance to World War I) our era is called post-modern. The deconstruction and de-deification of earlier history and storytelling, the rationalization and cerebralism, the maximization and coldness, the 'inhuman' and contemporary absurdity have been recorded as synonyms of post-modern times. These belong to the cultural logic of late capitalism ...
The exhibition of the designs obliges us to visit in a more functional way the post-modern features: the dismantling of the conventional structure, the ellipse in performance, the degradation of the newtonian organization. At the same time, the paintings also reveal the deepest post-modern test: the re-reconstruction of form and space in a pioneering way - non-traditional; the subjective perception of forms and, ultimately, of beings; the sense of a shattered but rich line; the individual anxiety for expression and creation... The intent of the project is not to offer us the reality, only hints about that notion that can not be represented as a whole.
Do not approach these paintings with traditional reading: see them as a testimony to the dynamic 'new' style of our times. Look at the paradoxical, complicated and unexpected form in which the forms are unfolding, the working composition in the lines and the volumes, the development of an aesthetics of a particular, very personal, persistent and intense ... The same aesthetics follows the speech: what we see visually has been dressed in poetic writing, lyrically, though unrealistically. Thus, Speech and Image are connected harmoniously.
"Enjoy the journey", then, in this visual tour.
Ag. Markati, professor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου