Αόρατη μνήμη
Η συμμετρία της απειλής
δεν φάνηκε απ’ τα μισάνοιχτα μάτια,
αλλά στον τρόπο που εκείνη κράταγε αγκαλιά -με τόση αγάπη-
ένα συνοθύλευμα από πεταμένα κλειδιά, κλαδιά ακακίας, χαλασμένα σαξόφωνα, κοχύλια με πίσσα, ελατήρια από ξύλινα μανταλάκια, ένα κομμάτι από την πιο μελωδική κιθάρα, ένα παιδικό αλογάκι κι αποξηραμένα τριαντάφυλλα με σκόνη τριάντα ετών πάνω τους.
Όλα αυτά που η αόρατη μνήμη τους διαβάζεται στο δέρμα μας
από τους σιωπηλούς του κόσμου.
(Μέλια Πουρή)